In gedachten flitste er een ‘verloren bezichtiging’ door z’n hoofd, maar hij herpakte snel z’n professionele houding en begroete de vrouw met haar zoontje vriendelijk. ‘Welkom in deze jaren ’30 woning’, sprak hij vrolijk. ‘Zullen we met de bezichtiging beginnen, ik start altijd boven!’ De vrouw liep achter de makelaar aan de trap op. ‘Ik moet van een uitkering rond komen’, merkte ze terloops op. De makelaar liet niets blijken en deed net of hij het niet gehoord had, maar dacht er het zijne van.
De kobalt-blauwe kleur van de keuken sprak haar totaal niet aan, evenals de goudkleurige kranen van de badkamer. ‘Ik haat blauw’, liet ze zich ontvallen. Dit wordt niks dacht de makelaar, zonde van mijn tijd! Denken is één, maar spreken is een ander verhaal, dus mondje dicht. Echter de makelaar had z’n conclusie al getrokken: een verloren uur!
Maar wat zegt ze op een gegeven moment: ‘Mogen mijn ouders het ook nog even zien? Ze zitten in een restaurant 200 meter verderop!’ Een paar minuten later kwamen haar ouders de oprit opgewandeld en deden hetzelfde rondje door de woning.
Aan het eind van de bezichtiging vroeg haar vader: ‘Wat moet de woning kosten, makelaar?’ ‘Driehonderdvijfenzestigduizend euro’ sprak de makelaar enthousiast. ‘Verkocht!’, zei de vader en de makelaar was wel een minuut sprakeloos.
De vader kon makkelijk voor dochterlief de woning kopen, aangezien hij onlangs zijn boerderij had verkocht voor bijna 2 miljoen euro en zich de aankoop dus makkelijk kon permitteren.
De makelaar had zich dus totaal verkeken op de hierboven omschreven situatie, die honderdtachtig graden anders uitpakte dan gedacht. De moraal van dit verhaal: ‘Focus je niet op uiterlijkheden, want het kon wel eens heel anders uitpakken dan gedacht!’ Oordeelt zonder aanziens des persoons.
